تكلّم امام (ع) به لسانهاى مختلف‌

(1) 13- نصير خادم مى‌گويد: بارها امام عسكرى- 7- را مى‌ديدم كه با غلامانش- كه رومى، تركى و از اهل سيسل بودند- به زبانهاى آنها سخن مى‌گويد.

از اين مسأله خيلى تعجّب مى‌كردم و مى‌گفتم: كسى نديده است كه حضرت، به آن سرزمينها برود. پس چگونه به زبان آنها سخن مى‌گويد.

ناگهان امام- 7- رو به من كرد و فرمود: خداوند حجّتش را از ساير مردم امتياز داده، و معرفت و شناخت هر چيز را به وى عطا نموده، و او تمام زبانها و تمام اسباب و حوادث را مى‌داند. و اگر اين گونه نمى‌شد، ميان حجّت خدا و ساير مردم، فرقى وجود نداشت‌[1].

سوء قصد به جان امام (ع)

(2) 14- امام حسن عسكرى- 7- را به «نحرير»[2] سپردند. همسرش بدو گفت: از خدا بترس! چون تو نمى‌دانى چه كسى در خانه تو زندانى است؟ و عبادات و راز و نيازهاى امام- 7- را به ياد او آورد و گفت: از تو در مورد او مى‌ترسم.

نحرير گفت: او را در ميان درندگان مى‌اندازم. سپس براى اجراى تصميم خود، اجازه گرفت. آنها نيز به او اجازه دادند. و او حضرت را در ميان درندگان رها نمود.

و يقين كرد كه ديگر كار امام- 7- تمام است و درّندگان او را خواهند دريد. هنگام صبح آمدند تا شاهد دريده شدن بدن مبارك امام- 7- باشند اما با كمال تعجّب ديدند كه آن حضرت، نماز مى‌خواند. و درندگان نيز اطراف آن حضرت، نشسته‌اند. از اين رو امام- 7- را آزاد نمودند[3].

[1] كافى: 1/ 509، حديث 11.

[2]« نحرير» خادم و مسئول نگهدارى حيوانات درّنده و سگهاى خليفه بود.

[3] كافى: 1/ 513، حديث 26.