حرف من براى اين نيست كه تو را دفع كنم. و صد دينار به او داد.

مى‌گويد: سپس رو كرد و گفت: اما آن دينارهايى را كه خودت را از آنها محروم ساخته‌اى، تو نيازمندترين فرد به آنها هستى. و درست هم مى‌فرمود؛ چون پسرم جاى دفن آنها را مى‌دانست به سراغ آنها رفت و بعد از اينكه دينارها را گرفت، گريخت. و من هيچ بهره‌اى از آنها نبردم‌[1].

مهر بر سنگريزه‌

(1) 7- ابو هاشم جعفرى مى‌گويد: نزد ابو محمّد امام حسن عسكرى- 7- بودم كه مردى از اهل يمن اجازه ورود خواست و وارد شد. مردى بلند قد و تنومند بود بر امام- 7- سلام ولايت نمود. با خودم گفتم: اى كاش! مى‌دانستم اين شخص كيست؟

آنگاه امام- 7- فرمود: او از فرزندان زن عرب صاحب سنگريزه‌اى است كه پدرانم به آنها مهر زده‌اند. پس امام- 7- سنگريزه‌اى را بيرون آورد كه در يك طرف آن جاى صافى بود. مهر خويش را بر آن زد و نام مبارك «الحسن بن على» بر آن نقش بست. آن مرد يمنى برخاست و گفت: «رحمت و بركت خدا بر شما باد اى اهل بيت پيامبر!».

پس نام او را پرسيدم. فرمود: نامش «مهجع بن صلت بن عقبة بن سمعان بن غانم بن ام غانم» است. و او هم زنى بود يمنى و صاحب سنگريزه‌اى است كه امير المؤمنين- 7- به آن مهر زده است. و صاحبان سنگريزه‌ها سه نفر زن بودند؛ يكى او بود كه كنيه‌اش ام غانم است. و دوّمى ام الندى حبابه؛ دختر جعفر والبيّه.

و نام اولى «سعاد» از قبيله بنى سعد بن بكر بن عبد مناف بود. و نام سوّمى نيز ام سليم بود. و مى‌توانست كتاب بخواند[2].

[1] كافى: 1/ 509، حديث 14.

[2] بحار: 25/ 179، حديث 3.