مقدارى پارچه به من داد كه خدمت امام جواد- 7- ببرم. و من گمان كردم كه همه اين چيزها از آن خود اوست. از اين رو نپرسيدم كه تنها مال اوست يا ديگرى هم با او شريك است. آن را با چيزهاى ديگرى كه شيعيان به من سپرده بودند، به مدينه آوردم.

آنگاه در نامه‌اى كه به امام- 7- نوشتم شرح دادم كه از طرف فلانى اين مقدار، و از طرف فلان شخص اين مقدار و همين طور.

امام- 7- در جواب نوشته بود كه از جانب فلان و فلان، آنچه فرستاده بودى به ما رسيد. و همچنين از جانب آن دو زن. خدا از تو قبول كند و از تو راضى شود و تو را در دنيا و آخرت با ما قرار دهد.

هنگامى كه من ذكر آن دو زن را در نامه ديدم، شك نمودم كه اين نامه، احتمالا نامه آن حضرت نباشد و پنداشتم آن را خادمين آن حضرت، نوشته‌اند؛ چون يقين داشتم كه آن زنى كه مال را به من سپرد، يك زن بيشتر. نبود. وقتى كه اسم دو زن را ديدم قاصد نامه را متّهم كردم.

بعد از آن كه به شهر خودم برگشتم آن زن نزد من آمد و گفت: آيا مال مرا به مدينه رساندى؟

گفتم: آرى.

گفت: مال فلان زن را چطور؟

گفتم: مگر غير از تو، زن ديگر هم چيزى فرستاده بود؟

گفت: آرى، براى من اين مقدار بود و براى فلان خواهرم نيز اين مقدار.

گفتم: آرى، آن را هم رساندم. بدينسان شك من برطرف گرديد[1].

سلاح رسول خدا 6

(1) 15- محمّد بن فضيل صيرفى مى‌گويد: نامه‌اى به امام جواد- 7-

[1] بحار: 50/ 52، حديث 24.