به رفيقم گفتم: دور شو تا هلاك نشوى چون من از خودم مى‌ترسم و دنبال پير مرد به راه افتادم تا اينكه مرا به خانه امام موسى كاظم- 7- وارد كرد. وقتى كه حضرت مرا ديد بلافاصله فرمود: به سوى من، به سوى من (بياييد) نه به سوى مرجئه و نه معتزله و نه زيديه.

گفتم: آيا پدرت از دنيا رفته است؟

فرمود: آرى.

گفتم: بعد از او به چه كسى بايد رجوع كنيم؟

فرمود: اگر خدا بخواهد تو را هدايت كند، هدايت مى‌كند.

با خودم گفتم: سؤال را خوب مطرح نمى‌كنم، پس پرسيدم: آيا شما هم امامى داريد؟

فرمود: نه.

هيبت او مرا گرفت و گفتم: آيا آنچه كه از پدرت مى‌پرسيدم از تو بپرسم؟

فرمود: بپرس و با خبر شو، ولى فاش نكن؛ چون اگر فاش كنى سرت بريده مى‌شود. پس از او پرسيدم پس او را درياى بى‌كران ديدم.

گفتم: شيعيان تو سرگردان هستند. آيا اجازه مى‌دهى آنها را به سوى تو بخوانم؟

فرمود: هر كدام را كه مى‌دانى داراى ظرفيت و قابليت است، آن را بخوان.

پس ابو جعفر احول، زراره و ابو بصير را ملاقات كردم و به آنها گفتم. و همه ما بر آن حضرت وارد شديم مگر طائفه عمار ساباطى. و در اطراف عبد اللَّه عدّه كمى ماندند[1].

ويژگيهاى امام (ع)

(1) 24- ابو بصير مى‌گويد: از امام كاظم- 7- پرسيدم: امام را با چه چيز بايد شناخت؟

[1] كافى: 1/ 351، حديث 7.