گفت: او هر وقت قصد داشت نزديك من بيايد، ناگاه پيرمردى ريش سفيد مى‌آمد و مانع مى‌شد.

حضرت فرمود: اى جعفر! اين كنيز مال توست آن را بگير. همو بود كه امام موسى- 7- از او زاييده شد[1].

حجّت خداوند

(1) 19- اسود بن سعيد مى‌گويد: امام باقر- 7- فرمود: ما حجّت خدا و باب رحمت و زبان او مى‌باشيم. و نيز وجه و چشم او در ميان مخلوقات هستيم. و ما متوليان كارهاى خدا در ميان بندگان هستيم. سپس فرمود: بين ما و بين تمام نقاط زمين «ترازى» است (حلقه اتصالى كه به واسطه آن، بر امور احاطه داريم) هر وقت در روى زمين به امرى، امر شويم، اين تراز را گرفته و در هر نقطه از زمين، آنچه مأمور هستيم انجام مى‌دهيم. چنانچه باد در تسخير سليمان بود، همان گونه خداوند آن را مسخر محمّد و آل او- :- نموده است‌[2].

علم امام (ع)

(2) 20- محمّد بن مسلم روايت مى‌كند: كه امام باقر- 7- فرمود: گمان مى‌كنيد كه شما را نمى‌بينيم و سخنان شما را نمى‌شنويم. اشتباه مى‌كنيد. اگر آن گونه باشد كه شما مى‌پنداريد پس ما چه برترى بر شما داريم؟! گفتم: چيزى كه گفتيد به من نشان بده.

فرمود: بين تو و همكارت در ربذه‌[3] اختلافى به وجود آمد و او از تو بخاطر

[1] بحار: 48/ 5، حديث 5.

[2] بحار: 25/ 366، حديث 8.

[3]« ربذه» در سه ميلى مدينه است كه حضرت ابا ذر به آنجا تبعيد گرديد. و مدفن او نيز در آنجاست( مراصد الاطلاع: 2/ 601).