ارتباط با ما و محبت و معرفت ما، اشكال گرفت.

گفتم: آرى، قسم به خدا! چنين است.

فرمود: آنچه را كه گفتم آن را خدا به من خبر داده بود. و من ساحر، كاهن و مجنون نيستم. بلكه از علوم نبوّت است كه به ما گفته مى‌شود.

عرض كردم: چه كسى به شما مى‌گويد؟

فرمود: گاهى به قلب ما الهام مى‌شود و به گوش ما مى‌خورد. علاوه بر اين، خادمانى از طائفه جنّ داريم كه مؤمن و شيعه ما هستند و بهتر از شما، ما را اطاعت مى‌كنند.

گفتم: آيا با هر يك از ما، يكى از آنها هست؟

فرمود: آرى، و از آنچه انجام مى‌دهيد و هر كجا هستيد ما را با خبر مى‌كنند[1].

پيشگويى امام باقر (ع) در مورد حوادث مدينه‌

(1) 21- ابو بصير از امام صادق (ع) نقل مى‌كند كه فرمود: پدرم امام باقر- 7- روزى در مجلسى نشسته و سر خود را پايين انداخته بود. مدتى سكوت نمود، سپس سرش را بلند كرد و فرمود: اى مردم! چه مى‌كنيد هنگامى كه مردى با چهار هزار نفر سپاه، وارد شهر شما بشود و سه روز شما را از دم تيغ بگذراند و جنگجويانتان را بكشد و مصيبتى عظيم بر شما وارد آورد و شما هم قدرت دفاع نداشته باشيد. و وقوع اين حادثه خيلى طول نمى‌كشد، پس آماده باشيد و بدانيد كه اين، يقينا محقّق مى‌شود.

مردم به فرمايش پدرم اعتنا نكردند و گفتند: هرگز چنين نخواهد شد. مگر عده‌اى معدود از خواص بنى هاشم كه مى‌دانستند سخنان حضرت، حق و درست است. مدتى نگذشت كه امام باقر- 7- به همراه خانواده و بنى هاشم، از

[1] بحار: 46/ 255، حديث 54.