امام صادق- 7- مى‌فرمايد: پدرم در مسجد مى‌نشست و از صفات خدا مى‌گفت مردم مى‌گفتند: تا به حال كسى را با جرات‌تر از او نديده‌ايم. وقتى پدرم چنين مشاهده نمود، سخنانش را به رسول خدا- 6- استناد داد. ولى باز مردم مى‌گفتند او كه رسول خدا را نديده است چگونه از او حديث نقل مى‌كند؟! از آن به بعد، حضرت، احاديث را به جابر استناد داد و مردم نيز پذيرفتند در حالى كه جابر خدمت امام مى‌رسيد و از او كسب فيض مى‌نمود[1].

امام صادق (ع) و مدح زيد بن على‌

(1) 13- حسن بن راشد روايت مى‌كند كه: نام «زيد بن على» را نزد امام صادق- 7- بردم و از او بدگويى كردم. حضرت فرمود: اين گونه سخن مگو، خداوند عمويم زيد را رحمت كند، نزد پدرم آمد و گفت: مى‌خواهم بر عليه طاغوت زمان، قيام كنم.

پدرم فرمود: اين كار را نكن زيرا مى‌ترسم كه تو را بكشند و در كوفه به دار آويزند. آيا نمى‌دانى كه اگر يكى از فرزندان فاطمه- سلام اللَّه عليها- قبل از خروج سفيانى، قيام كند، كشته مى‌شود؟

سپس امام صادق- 7- به من گفت: اى حسن! مادرم فاطمه، دامانش پاك است و خدا آتش را بر ذريّه او حرام كرده و در شأن ذريّه فاطمه، اين آيه شريفه نازل شده است:

ثُمَّ أَوْرَثْنَا الْكِتابَ الَّذِينَ اصْطَفَيْنا مِنْ عِبادِنا فَمِنْهُمْ ظالِمٌ لِنَفْسِهِ وَ مِنْهُمْ مُقْتَصِدٌ وَ مِنْهُمْ سابِقٌ بِالْخَيْراتِ‌[2].

[1] بحار: 46/ 225، حديث 5. و كافى 1/ 469، حديث 2.

[2] يعنى:« پس ما آنان را كه از بندگان خود برگزيديم( يعنى محمّد و آل او) و وارث علم قرآن گردانيديم؛ بعضى از آنها به خود ظلم كرده و بعضى راه عدل را پيموده و برخى به اعمال خير سبقت گيرند»،( سوره فاطر، آيه 32).