«ظالم لنفسه» همان كسى است كه امام زمانش را نشناسد. و «مقتصد» كسى است كه امام خود را بشناسد. و «سابق بالخيرات» امام است.

سپس فرمود: اى حسن! ما اهل بيت هستيم و هيچ يك از ما از دنيا نمى‌رود مگر اينكه فضل و خوبى هر صاحب فضلى را اقرار كند.

فضائل امام باقر (ع)

(1) 14- سدير صيرفى گويد: از امام باقر- 7- شنيدم كه مى‌فرمود: مردى از اهل مدينه را مى‌شناسم كه به باقيمانده آن كسانى كه خداوند فرمود: «مِنْ قَوْمِ مُوسى‌ أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ‌»[1] مى‌پيوندد و قبل از تاريكى شب به سوى مشرق مى‌رود و نزاع آنجا را اصلاح مى‌كند و بر مى‌گردد و در جايش نمى‌خوابد و از آب فرات مى‌آشامد.

سپس اى ابو الفضل! از جلو خانه تو گذشت و درب شما را زد. به مردى عبور كرد كه لباس خشن در برداشت و ده نفر به او موكل بود. كت بسته بود و او را رو به خورشيد نگه مى‌داشتند و با گردش خورشيد او را مى‌گرداندند. و اطرافش، آتشهايى روشن بود و هر وقت يكى از آن موكّلان مى‌مرد، خداوند يكى ديگر را از آن آبادى به جاى او مى‌گذاشت، مردم مى‌ميرند ولى آن ده نفر كم نمى‌شوند.

آن شخص از مقابل مرد دست بسته گذشت و پرسيد: جريانت چيست؟ آن مرد دست بسته گفت: اگر مى‌دانستم به تو نمى‌گفتم. حضرت فرمود: او (قابيل) فرزند آدم بود كه هابيل را به قتل رساند.

محمّد بن مسلم مى‌گويد: آن كسى كه به سوى مشرق رفت محمّد بن على- 7- بود[2].

[1] يعنى:« از قوم موسى عدّه‌اى هستند كه مردم را به حق، هدايت مى‌كنند، و با عدالت رفتار مى‌نمايند».

[2] بحار الانوار، ج 46، ص 341 و 342، حديث 28 و 29.