مى‌شود و با شفاعت او قبيله‌هايى چون ربيعه و مضر به بهشت مى‌روند[1].

على (ع) و صلح تحميلى‌

(1) 25- وقتى كه اهل شام، قرآن‌ها را بالاى نيزه كردند، عدّه‌اى از ياران على- 7- به شك افتادند و گفتند: بايد صلح كنيم! حضرت فرمود: «واى بر شما! اين نيرنگ است. اينها قرآن را نمى‌خواهند و از اهل قرآن نيستند. از خدا بترسيد و با آنها كارزار كنيد. و اگر اين كار را انجام ندهيد بين شما جدايى مى‌افتد. و هنگامى پشيمان مى‌شويد كه پشيمانى فايده‌اى ندارد». همان گونه نيز شد[2].

شهادت على (ع)

(2) 26- اين خبر به حدّ تواتر رسيده است كه على- 7- قبل از شهادتش، آن را اعلام نموده بود و مى‌فرمود: «من شهيد مى‌شوم و محاسنم از خون سرم رنگين مى‌شود و شقى‌ترين مردم، مرا به شهادت مى‌رساند!».

و از فرمايش ايشان است كه: ماه رمضان براى شما مى‌آيد و در آن آسياب سلطان مى‌گردد. بدانيد كه شما در آن سال در يك صف، حج مى‌كنيد و نشانه‌اش اين است كه من ميان شما نيستم.

در ماه رمضان همان سالى كه شهيد شد، شبى را در خانه امام حسن و شبى را در خانه امام حسين و شبى را در خانه عبد اللَّه بن جعفر، شوهر دخترش زينب، افطار مى‌نمود. و بيشتر از سه لقمه غذا نمى‌خورد. وقتى علتش را سؤال كردند فرمود:

«مى‌خواهم گرسنه شهيد شوم».

در آن شبى كه ضربت خورد، به سوى مسجد روانه شد. مرغابيها جلو حضرت‌

[1] بحار: 41/ 299، حديث 29. و ارشاد مفيد: ص 182 و ارشاد القلوب: ص 224.

[2] بحار: 8/ 593. و ارشاد مفيد: ص 183.