حضرت فرمود: «آيا خويشاوندى شما به پيامبر از من نزديكتر است».

گفتند: نه.

باز هم آنان گفتند: ما در راه خدا جهاد كرديم.

امام پرسيد: «آيا بيشتر از من جهاد كرده‌ايد؟».

گفتند: نه.

حضرت فرمود: «من و اين كارگر، در استفاده از بيت المال مساوى هستيم».

طلحه و زبير گفتند: «پس اجازه بده ما به عمره برويم!».

حضرت فرمود: «شما به عمره نمى‌رويد؛ من از نيت شما آگاهم. هر جا مى‌خواهيد برويد!».

وقتى كه رفتند، حضرت فرمود: «هر كس بيعت خود را بشكند به ضرر خودش تمام مى‌شود»[1].

گواهى جنّيان بر وصايت على (ع)

(1) 12- جعفر بن عبد الحميد نقل مى‌كند: در جايى جمع بوديم شخصى گفت:

على- 7- وصى رسول خدا- 6- بود. ديگران گفتند: اين گونه نيست. آمديم پيش ابو حمزه ثمالى و جريان را به او گفتيم. ابو حمزه خشمگين شد و گفت: علاوه بر انسانها، اجنّه نيز بر جانشينى او گواهى داده‌اند:

خبر داد مرا ابو خيثمه تميمى به اينكه وقتى بين معاويه و على- 7- حكميت بر قرار شد، با خودم گفتم: نه با على همراهى مى‌كنم و نه عليه او كارى انجام مى‌دهم. بالأخره به روم رفتم. وقتى كه در ساحل رود ميّافارقين‌[2] عبور مى‌كردم، صدايى از پشت سر شنيدم كه مى‌گفت:

[1] بحار: 8/ 415 ط حجرى. حلية الابرار: 1/ 365.

[2] ميّافارقين؛ شهرى در ديار بكر است.