لا يَنالُ عَهْدِي الظَّالِمِينَ‌[1]: ستمكاران (كافران) به عهد من نمى‌رسند.

پس منصب امامت در على 7 متعين مى‌گردد.

دليل ديگر اينكه، غير على 7 ظالم بوده، چون زمانى در كفر به سر مى‌برده و از تكيه (و ركون) به ظالم، نهى شده‌ وَ لا تَرْكَنُوا إِلَى الَّذِينَ ظَلَمُوا[2] پس تنها على 7 سزاوار اين مقام است. آيه ديگر:

إِنَّما وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلاةَ وَ يُؤْتُونَ الزَّكاةَ وَ هُمْ راكِعُونَ‌.

: ولى شما، خدا و پيامبر اوست و كسانى كه ايمان آوردند و نماز را به پاى داشتند و زكات دادند.

كلمه «ولىّ» در اينجا به معناى، اولى به تصرف است، مثل جمله: نكاحى نيست مگر به ولىّ، و حاكم، ولىّ كسى است كه ولىّ ندارد، بنا بر اين يا مراد از «الَّذِينَ آمَنُوا» جمع است يا بعض، مسلما جمع نيست، زيرا لازمه‌اش يكى بودن ولىّ و مولّى عليه است، مضافا اينكه، مقيّد به دادن زكات در حال ركوع شده، و اين توصيف مخصوص على 7 است و براى عموم حاصل نمى‌شود، پس مراد بعض است، و منظور على 7 است.

ديگر اينكه: همه كسانى كه گفته‌اند: مراد آيه بعض است، قائلند كه آن بعض على 7 است و اگر كسى بگويد: منظور ديگرى است، در حالى كه مراد بعض است، خرق اجماع كرده، چون مصداق و مراد اجماع على 7 است.

[1] بقره/ 124

[2] هود/ 113