اما اگر قول جمع را بپذيريم، على 7 داخل در آن خواهد بود، چرا كه سرور آن جمع اوست و بنا بر قول اول (بعض) مسأله روشن است.

دليل ديگر در مورد امامت على 7 خبر مشهور غدير است كه در آينده راجع به آن بحث خواهيم كرد.

يكى ديگر از ادله امامت على 7 آيه:

أَطِيعُوا اللَّهَ وَ أَطِيعُوا الرَّسُولَ وَ أُولِي الْأَمْرِ مِنْكُمْ‌[1] است.

: از خدا و رسول او و اولى الامر از خودتان اطاعت كنيد.

مسلّما مراد آيه جمع نيست، زيرا لازمه‌اش يكى بودن مطيع و مطاع است بنا بر اين بعض منظور است و آن بعض هم بايد معصوم باشد، چون ترجيح بلا مرح، محال است، و جز او معصومى نيست، پس او واجب الاطاعة خواهد بود يكى از شگفتيها اين است كه: امام 7 در زمان پيامبر 6 هميشه، امير، والى و جانشين مطاع او بود و او را والى مدينه قرار داد و به قضاوت به يمن اعزام داشت و پرچم را در همه جنگها به دستش مى‌داد و در هر لشكرى كه پيامبر 6 حضور نداشت، فرمانده آن على 7 بود.

در هنگام مهاجرت از مكه، او را براى قضاء ديون و ردّ امانتها و بردن زنها و كسانش، به جاى خويش نهاد.

براى حفظ جان پيامبر 6 جانش را در كف دست گذاشت و بر بسترش خوابيد، در حالى كه غير از على 7 در حيات پيامبر 6 كسى ديگر، صلاحيّت انجام اين امور را نداشت و با اينكه ديگران در زمره ياران پيامبر بودند، ولى صلاحيّت اين كارها را نداشتند.

[1] نساء/ 59.