الاسلام و المسلمين، «حسن بن يوسف بن مطهّر حلّى» (قدس اللَّه روحه الزكيه) بنام «كتاب الالفين» تدوين كرده و در آن هزار دليل از قرآن و كتابى كه باطل در آن راه ندارد و هزار دليل از سنّت پيامبر 6، بر امامت على بن ابى طالب 7 اقامه كرده است.

دلايل امامت على 7‌

اگر هيچ دليلى، جز عصمت و نصّى كه از پيامبر 6 در اين باره، رسيده نداشته باشيم، كافى است، زيرا اگر امام 7 معصوم نباشد، جايز الخطاب خواهد بود، و نياز به امامى ديگر داريم، تا او را از خطايش باز دارد و لازمه اين كار تسلسل است، و تسلسل هم باطل مى‌باشد، زيرا علتى كه ما را نيازمند امام 7 مى‌كند، جواز خطاى امّت است، و بايد امام اين گونه نباشد، و گر نه فايده‌اى بر امامت مترتب نخواهد شد، و چون امام حافظ شرع است، اگر معصوم نباشد، از اخلال در شرع، مصون نخواهد بود، و ممكن است دستورات آن را كم و زياد كند بنا بر اين اسلام محفوظ نمى‌ماند.

ديگر اين كه اگر معصيت امام ممكن باشد، يا از او پيروى مى‌كنند، يا نه، اگر پيروى كنند، تعاون بر گناه لازم مى‌آيد، در حالى كه خداوند از آن نهى كرده‌ لا تَعاوَنُوا عَلَى الْإِثْمِ وَ الْعُدْوانِ‌[1] و اگر از او تبعيّت نشود، امامتى وجود ندارد، چون فايده‌اى در كار نيست.

با اين اوصاف، منصب امامت، لطفى است از سوى خدا (به بندگان) و او جز معصوم، كسى را براى اين منصب انتخاب نمى‌كند، بنا بر اين واجب است امام 7 پس از پيامبر 6 على 7 باشد، چرا كه بر عصمت او اجماع قائم‌

[1] مائده/ 2.