پس از آن از شهر كوفه خارج شده، آماده جنگ با امام 7 شدند و «عبد اللَّه وهب و ذا الثديه» را فرمانده خود قرار دادند و گفتند: در جنگ با تو منظورى جز خدا و آخرت نداريم.

امام 7 اين آيه را تلاوت نمود:

هَلْ نُنَبِّئُكُمْ بِالْأَخْسَرِينَ أَعْمالًا الَّذِينَ ضَلَّ سَعْيُهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ هُمْ يَحْسَبُونَ أَنَّهُمْ يُحْسِنُونَ صُنْعاً؟[1]: به شما خبر دهم به زيانبارترين اعمال (افراد) كسانى هستند كه كارشان در دنيا بى‌هدف است و گمان دارند كه كار خوبى انجام مى‌دهند.

پس از آن شعله آتش نبرد، افروخته گشت و با يك حمله امام 7 بعد از يك ساعت، همه آنها كشته شدند، جز نه نفر كه فرار كردند و از اصحاب على 7 به تعداد نفراتى كه از خوارج سالم ماندند، كشته شدند، يعنى: فقط نه نفر! امام 7 پيش از جنگ خبر داده بود كه ما با آنها مى‌جنگيم و ده نفر از ما كشته نشود و ده نفر از آنها جان سالم به در نمى‌برد.

اين جنگ را، جنگ نهروان و مبارزه با خوارج (مارقين) مى‌گويند و پيامبر 6 در باره‌شان فرموده بود: آنان (خوارج) بدترين مردم و مخلوقات هستند و بهترين مردم و مخلوقات كه بزرگترين وسيله نزد خدا در قيامت است با آنان مى‌جنگد.[2]

[1] كهف/ 103

[2]

ُ قال النّبى 6 في حقّهم: انّهم شر الخلق و الخليفة يقتلهم خير الخلق و الخليفة و اعظمهم يوم القيامة عند اللَّه وسيلة.