كشيده به سوى امام 7 حمله‌ور شد و ضربه‌اى بر او وارد كرد و بر كلاه خودش نشست و امير المؤمنين 7 نيز او را مورد حمله متقابل قرار داد.

جابر انصارى گويد: زمانى با هم جنگيدند و گرد و غبار از هر طرف برخاست و تماشاگران از وضع آن دو بى‌خبر بودند و صدايى هم از آنها به گوش نمى‌رسيد، تا اينكه صداى تكبير شنيديم و دريافتيم كه على 7 عمرو را به قتل رسانده است.

پيامبر وقتى صداى على 7 را شنيد شاد شد و تكبير گفت و سجده شكر به جاى آورد.

پس از آن كه غبار فرو نشست، ياران عمرو از خندق گذشتند و عكرمة بن ابى جهل و ساير مشركان پا به فرار گذاشتند و مصداق آيه تحقق يافت:

وَ رَدَّ اللَّهُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِغَيْظِهِمْ لَمْ يَنالُوا خَيْراً[1].

: خدا كافران را در جنگ (احزاب) با همان خشمى كه به مؤمنان داشتند بى‌آنكه بهره‌اى بدست آورند نااميد بازگردانيد.

پس از كشته شدن عمرو، على 7 سرش را بريد و براى پيامبر برد و در حال تهليل گفتن با او روبرو شد و سر را در مقابل پيامبر نهاد، آن حضرت سر و صورت على 7 را بوسه داد و بزرگان صحابه پايش را بوسيدند، عمر به او گفت: چرا زرهش را برنگرفتى؟ زره ارزشمندى است؟ فرمود: من حيا كردم كه بدن او را عريان كنم.

و ابن مسعود مى‌گفت: خداوند جنگ را به وسيله على 7 از مسلمانان بر عهده گرفت و خدا نيرومند و عزيز است.

[1] احزاب/ 25