پيامبر خدا 6 در آن روز فرمود: ضربه على 7 از عبادت امّتم تا روز قيامت بالاتر است.[1] «ربيعه سعدى» گويد: نزد «حذيفه» رفتم و گفتم: وقتى ما در باره على 7 بحث مى‌كنيم اهل بصره مى‌گويند: شما در باره او افراط مى‌كنيد؟ آيا حديثى برايم مى‌گويى؟

حذيفه گفت: در باره على 7 از من مپرس؟ سوگند به كسى كه جانم در دست او است، اگر همه اعمال اصحاب محمد 6 در كفه ترازويى نهاده شود، از روزى كه خدا محمد 6 را برگزيده تا روز قيامت و عمل على 7 در كفه ديگرش نهاده شود؛ عمل على 7 بر اعمال همه آنها رجحان دارد، ربيعه گفت: اين گونه نيست؟! حذيفه گفت: اى فلان چرا چنين نباشد؟ كجا بودند ابى بكر و عمر و حذيفه و همه اصحاب رسول خدا 6 در روزى كه عمرو مبارز خواست و همه مردم جز على 7 در جا زدند، ولى او به جنگش رفت و او را كشت؟ سوگند به كسى كه جان حذيفه در دست اوست، كار على 7 در آن روز بالاتر از عمل اصحاب محمد 6 تا روز قيامت است.

وقتى خبر مرگ عمرو را به خواهرش دادند، پرسيد: چه كسى او را كشت؟

گفتند: على 7 گفت: مرگ او به دست همتايى بزرگوار صورت گرفته، و گر نه هميشه در مرگش اشك مى‌ريختم، او كسى است كه قاتل دليران و مبارزان است، مرگ برادرم به دست بزرگ قوم خويش انجام گرفته، اى بنى عامر من از اين كلام افتخارآميزتر نشنيده‌ام، سپس اين ابيات را سرود:

[1]

ُ ضربة على يوم الخندق افضل من عبادة امّتى الى يوم القيامة.