11- «اعمش» گويد: از امام صادق 7 پرسيدم: برترين خلق پس از پيامبر 6 و سزاوارترين آنان به امر (خلافت) كيست؟ فرمود: على 7 و بعد حسن 7 و بعد حسين 7 و به همين ترتيب: على بن الحسين 7 و محمد بن على 7 و جعفر بن محمد 7، سپس پيشوايان هدايت كه مى‌آيند.

صفات آنان ورع، عفّت، صدق، صلاح، اجتهاد، اداء امانات به خوب و بد، طول سجود، قيام در شب (براى نماز)، اجتناب از حرام، انتظار فرج به صبر، حسن مصاحبت، و حسن همسايگى است.

12- از امام صادق 7 روايت است كه: در پاسخ «مفضل» (يكى از اصحاب خاص) كه پرسيد: ابتلاى ابراهيم به كلمات، چه كلماتى بود؟ فرمود: كلماتى بود كه آدم از خدا گرفت و توبه كرد و گفت: خدايا به حق محمد و على و فاطمه و حسن و حسين : قسمت مى‌دهم كه توبه مرا قبول كنى؟ و خدا كه توّاب و رحيم است، پذيرفت.

پرسيدم: اى فرزند پيامبر 6 معناى‌ «فَأَتَمَّهُنَّ» چيست؟

فرمود: يعنى: آن كلمات را به اتمام رسانيد كه دوازده نفر امامند كه نه نفر از فرزندان حسين 7‌اند نه فرزندان حسن 7 گرچه نسل هر دو فرزندان پيامبرند 6، و در ادامه فرمود: موسى و هارون دو نبىّ مرسل بودند، ولى خدا نبوّت را در صلب هارون قرار داد، نه موسى، و كسى نمى‌تواند بپرسد:

چرا خدا امامت را در صلب حسين 7 قرار داده، نه صلب حسن 7، زيرا خدا در افعال خود حكيم است و از فعل او سؤال نمى‌شود و اين مردم هستند كه مورد سؤال قرار مى‌گيرند.