سپس اطاعت او را به اطاعت خود مقرون ساخت و فرمود:

مَنْ يُطِعِ الرَّسُولَ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌[1]: كسى كه از پيامبر 6 اطاعت كند، خدا را اطاعت كرده.

آنگاه محبّت او را در دل مؤمنين برانگيخت و فرمود: دوستى من با خون امّتم آميخته گشته و مرا بر پدران و مادران و خودشان ترجيح مى‌دهند.[2] او (پيامبر 6) نسبت به مردم مهربان بود و با آنان رأفت داشت، خداوند مى‌فرمايد:

لَقَدْ جاءَكُمْ رَسُولٌ مِنْ أَنْفُسِكُمْ عَزِيزٌ عَلَيْهِ ما عَنِتُّمْ حَرِيصٌ عَلَيْكُمْ بِالْمُؤْمِنِينَ رَؤُفٌ رَحِيمٌ‌[3]: به يقين رسولى از خود شما به سويتان آمد كه رنجهاى شما بر او سخت است و اصرار بر هدايت شما دارد، و نسبت به مؤمنان رؤف و مهربان است.

و در آيه ديگر مى‌فرمايد:

النَّبِيُّ أَوْلى‌ بِالْمُؤْمِنِينَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ أَزْواجُهُ أُمَّهاتُهُمْ‌[4]: پيامبر نسبت به مؤمنان از خودشان سزاوارتر است و همسران او مادران آنها (مؤمنان) محسوب مى‌شوند.

سوگند به خداى او (پيامبر 6) از لحاظ فضل در دنيا و آخرت به جايى رسيد، كه توصيف از اداى حقّ آن، ناتوان است، و ليكن به اندازه‌اى كه قلبت توان حمل دارد و عقلت آن را رد نمى‌كند و علت آن را منكر

[1] نساء/ 80

[2]

ُ خالط حبّى دماء امّتى فانّهم يؤثرونى على الآباء و الامّهات و على انفسهم.

[3] توبه/ 128

[4] احزاب/ 6