نام کتاب : إرشاد القلوب ت سلگی نویسنده : دیلمی، حسن بن محمد جلد : 2 صفحه : 341
نمىشود، برايت باز مىگويم.
او از لحاظ فضيلت به
جايى رسيد كه: اهل آتش، با فرياد بلند پشيمانى خود را از سرپيچىاش در دنيا ابراز
مىدارند و خداوند مىفرمايد:
يَوْمَ تُقَلَّبُ
وُجُوهُهُمْ فِي النَّارِ يَقُولُونَ يا لَيْتَنا أَطَعْنَا اللَّهَ وَ أَطَعْنَا
الرَّسُولَا[1]: در روزى كه
صورتهاى آنان در آتش دگرگون خواهد شد، مىگويند: اى كاش خدا و پيامبر را اطاعت
كرده بوديم.
خداوند در مورد انبياء
سخن گفته و با اينكه او آخرين پيامبر است؛ كلام را از او آغاز كرده و مىفرمايد:
وَ إِذْ أَخَذْنا مِنَ
النَّبِيِّينَ مِيثاقَهُمْ وَ مِنْكَ وَ مِنْ نُوحٍ[2]: (به خاطر آور) هنگامى
كه از پيامبران پيمان گرفتيم و (نيز) از تو و نوح.
و: إِنَّا أَوْحَيْنا
إِلَيْكَ كَما أَوْحَيْنا إِلى نُوحٍ وَ النَّبِيِّينَ مِنْ بَعْدِهِ[3]: ما به تو وحى
فرستاديم؛ همان گونه كه به نوح و پيامبران بعد از او وحى فرستاديم.
و همچنين او 6 را بر همه امّتها برترى داد و فرمود:
كُنْتُمْ خَيْرَ
أُمَّةٍ أُخْرِجَتْ لِلنَّاسِ تَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ تَنْهَوْنَ عَنِ
الْمُنْكَرِ[4]: شما بهترين
امتى بوديد كه به سود انسانها آفريده شدهاند (چه اينكه) امر به معروف و نهى از
منكر مىكنيد و به خدا ايمان داريد.
يهودى پرسيد: خداوند
فرشتگان را واداشت تا بر آدم سجده كنند، آيا