«ابان» از «سليم بن قيس» نقل كرده كه: هيچ روزى عموم مردم اين گونه مسرور نگشتند، زيرا امام 7 مسائل را براى همگان روشن ساخت و حق را آشكار نمود، مسائلى كه بر اثر تقيّه و كتمان، پوشيده مانده بود، لذا بر تعداد شيعيان افزوده گشت، و به بحث و تبادل نظر مشغول شدند، در صورتى كه تا آن روز، تعداد كمى از لشكريان امام 7 شيعه بودند، و بدون آگاهى نسبت به مقام امام 7 نزد خدا و رسول 6 در جهاد شركت مى‌جستند، و پس از آن مجلس بيشتر مردم و بزرگان قوم به مذهب تشيّع گرايش يافتند، و اين مجلس پس از جنگ نهروان، و زمانى بود كه امام 7 مردم را براى جنگ با معاويه ترغيب مى‌نمود، اما ديرى نپاييد كه «ابن ملجم» لعنة اللَّه عليه شقاوتش را آشكار ساخت.

انتقادات شديد امام 7 نسبت به سران حكومت‌

سپس امام 7 ادامه داد و فرمود: از آغاز، راه روشن بود و از هر سو، به جانب ما اهل بيت عليهم السّلام روى مى‌آوردند.

حقّ ما را غصب كردند، آيا اين مسأله شگفتى و تعجّب ندارد؟ در صورتى كه «ذوى القربى» بوديم و محبّت ما در قرآن آمده است. و خدا مى‌دانست كه به زودى، بر ما ستم و حقّ از ما گرفته خواهد شد، لذا مى‌فرمايد:

إِنْ كُنْتُمْ آمَنْتُمْ بِاللَّهِ وَ ما أَنْزَلْنا عَلى‌ عَبْدِنا يَوْمَ الْفُرْقانِ يَوْمَ الْتَقَى الْجَمْعانِ‌[1]: اگر به خدا و آنچه بر بنده خود در روز جدايى حق از باطل، روز درگيرى دو گروه (در جنگ بدر) نازل كرديم، ايمان آورده‌ايد.

[1] انفال/ 41