خود را به خونش آغشته كردند و مادرش (عايشه) ايستاده و آنان را مى‌نگرد و از كارشان جلوگيرى نمى‌نمايد، بلكه به بدى فرمانشان مى‌دهد.

[على 7 در كلام محمد بن حنفية]

پاسخ امام 7 به بزرگ يهود

از «محمد حنيفه» نقل است كه بزرگ يهود، در هنگام بازگشت امام 7 از جنگ نهروان، در مسجد كوفه، خدمت آن حضرت رسيد و گفت: مى‌خواهم مسايلى از شما بپرسم، كه جز نبىّ يا وصىّ، كسى آنها را نمى‌داند؟ فرمود: هر پرسشى دارى بپرس؟

پرسيد: ما در كتابها خوانده‌ايم كه: هر گاه خدا پيامبرى مى‌فرستد، به او وحى مى‌كند، كه كسى از ميان اهل خود برگزيند، تا پس از وى جانشين او باشد و از مردمش براى اين وصىّ عهد مى‌گيرد؟ فرمود: بلى (درست است) آنگاه پرسيد: خداوند اوصيا را در زمان انبياء، و پس از آنها، امتحان مى‌كند، حال براى من بگو خدا چه اندازه در حياتشان و چه اندازه پس از رحلتشان آنها را امتحان مى‌كند و پس از اينكه از امتحان پيروز درآمدند، كارشان به كجا مى‌انجامد؟

امام 7 فرمود: به خدايى كه جز او خدايى نيست، كسى كه دريا را براى موسى شكافت و تورات را براى او فرستاد، سوگند ياد مى‌كنى كه اگر پاسخ درست دادم، ايمان بياورى؟ يهودى گفت: بلى، ايمان مى‌آورم.

فرمود: خداوند در هفت موضع در زمان انبيا اوصيا را امتحان مى‌كند، تا اندازه اطاعتشان را بيازمايد، و وقتى كه از طاعتشان راضى شد، به انبيا فرمان مى‌دهد، تا آنها را در حياتشان اوليا و پس از مماتشان به عنوان اوصيا انتخاب كنند، آنگاه لزوم اطاعت اوصيا را بر امت به اطاعت انبيا متصل سازند، و بعد از وفات انبيا در هفت موضع اوصيا را مى‌آزمايد، تا سينه‌شان استوار گردد و