فرمود: حيوانات خشكى را بگو؟ گفت: وزغ، سوسكها، سگ‌ها، خرس، ميمون، خوكها، سوسمار، آفتاب‌پرست، اوز، خفّاش، خرگوش و كفتار.

امام فرمود: درست گفتى، پرسيد: آيا راه توبه باز است؟ فرمود: فرمانش، روز قيامت و زمان مشخصى است و خدا بهترين نگهدارنده‌ها و ارحم الراحمين است.[1] اصبغ گفت: ما هم شنيديم، و آن را نوشتيم و به امام 7 ارائه داديم (تا بعدا به گوش ديگران برسد.)

امام 7 مرده را زنده مى‌كند.

از امام صادق 7 روايت شده كه امير المؤمنين 7 چند دائى پدرى در ميان بنى مخزوم داشت، روزى جوانى از آنها خدمت امام 7 رسيد و عرض كرد:

پدرم در بيرون ايستاده و برادرم، با گمراهى مرد و برايش محزونيم؟

امام 7 فرمود: آيا از ديدن او تعجب مى‌كنى، اگر او را به‌بينى؟ عرض كرد:

آرى، راوى گفت: امام 7 برد (و لباس) رسول خدا 6 را پوشيد و با آن جوان به آرامگاه ميّت رفت، سپس با پاى مبارك به قبر زد، آن ميّت در حالى از قبر خارج شد كه مى‌گفت: ويه ويه، برادر مخزومى‌اش گفت: اى فلانى مگر تو از اعراب نبودى، كه مردى؟ گفت: ما راه فلان و فلان را در دنيا قبول داشتيم اكنون بر راه پارسيان هستيم،[2] و زبان ما به دين خدا نمى‌گردد- و اين سخن را به فارسى بيان كرد- امام 7 به او فرمود: به گورت بازگرد، مخزومى و همراهان به منزل خود بازگشتند و از معجزه امام 7 مات و حيران بودند.

[1] مراد حديث روشن نيست، چرا كه توبه در دنياست نه در آخرت و شايد مراد زنده كردن حيوانات است، كه در برخى از احاديث به آن اشاره شده، نه توبه؟( م)

[2] گويا كنايه از آتش است، چون پارسيان در ايران باستان با آتش مأنوس بودند.