«صهيب رومى» اجتماع كردند، و در باره من و برادرم على 7 سخنها گفتند:

اعتراضى نمى‌كنيد؟ مگر نه يكى از آنان گفت: اى كاش محمد 6 نشانه‌اى براى ما در باره على 7 از آسمان مى‌آورد، همان گونه كه براى خودش آورد؟ و شق القمر كرد، حال خداوند بزرگ اين ستاره را بر بام او معلّق كرده، و تا ناپديد شدن همه ستاره‌ها در آسمان، باقى خواهد ماند.

پيامبر خدا 6 نماز صبح را با غسلى كه براى اين واقعه كرده بود، خواند، مردم به حضور پيامبر 6 رفتند و اظهار داشتند؛ ستاره‌هاى آسمان ناپديد شدند، ولى اين ستاره همچنان باقى است؟ فرمود: برادرم جبرئيل سوره‌اى براى اين ستاره آورده، كه شما هم مى‌شنويد، و بعد آن را تلاوت نمود:

وَ النَّجْمِ إِذا هَوى‌ ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَوى‌ وَ ما يَنْطِقُ عَنِ الْهَوى‌ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحى‌، عَلَّمَهُ شَدِيدُ الْقُوى‌[1]: قسم به ستاره چون فرود آيد كه صاحب شما هيچ گاه در گمراهى نبوده. و هرگز به هواى نفس سخن نمى‌گويد سخن او غير وحى خدا نيست او را شديد القوى (جبرئيل) آموخته.

آنگاه در حالى كه مردم مى‌ديدند، ستاره بالا رفت و خورشيد طلوع كرد و آن ستاره در آسمان ناپديد شد.

برخى از منافقان گفتند: اگر مى‌خواست به اين خورشيد، فرمان مى‌داد، تا نام على 7 را ببرد، و بگويد: او خداى شماست، او را عبادت كنيد، جبرئيل سخن آنها را به اطلاع پيامبر 6 رساند و اين واقعه در شب پنج شنبه و صبح آن روى داد.

[1] سوره نجم/ 5- 1.