چند نكته دقيق درباره خشنودى از قضاى الهى‌

بدان‌كه اهل بيت عليهم السّلام نكته‌هاى ارزشمندى براى دستيابى به درجات عالى رضا از قضاى الهى بيان نموده‌اند، و خوشا به حال كسى‌كه آنها را آموخت و به كار بست، كه از گنجهايى است كه ايشان در لابلاى برگهاى كتابها به وديعت نهاده‌اند، تا شايد به اهلش برسد، با آنكه مى‌دانستند آنها بسيار اندك‌اند: وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ الشَّكُورُ.[1] اميد آن دارم كه خداوند اين كتاب را به گردآورى پاره‌اى از اين نكات، كه در كتابهاى ديگر فراهم نيامده، مشرف گرداند، كه مقصود اصلى ما در اين كتاب اشاره به مطالبى است كه نوشته نشده، و يا انتقاد از مطالبى است كه از چشمه زلال بيرون نيامده است، [و از اين‌رو قابل اعتماد نيست‌].

[شيوه امامان عليهم السّلام در رويارويى با سختيها]

يكى از آن امور اين است كه امامان ما مقيد بودند كه در مقام سختى و گرفتارى از خداوند طلب گشايش در كار خود نكنند، بلكه بلا را با تسليم و صبر استقبال نمايند، تا آنكه امر خاصى براى آنان [از جانب خداوند] بيايد و ايشان موظف به دعا براى دفع آن شوند. از اين‌رو بود كه در پاره‌اى از احوال، حالت خضوع نسبت به خداوند و شكستگى در برابر او، به خاطر نداشتن مقدار كمى غذا و يا آب، بر ايشان ظاهر مى‌گشت، با آنكه‌

[1] - سبأ/ 13: از بندگان من عده اندكى شكرگزارند.