: زاده ثانى است احمد در جهان‌

صد قيامت بود او اندر عيان‌

زو قيامت را همى پرسيده‌اند

كاى قيامت! تا قيامت راه چند؟

با زبان حال مى‌گفتى بسى:

كه ز محشر حشر را پرسد كسى؟

بهر اين گفت آن رسول خوش پيام‌

رمز موتوا قَبْلَ موتوا[1] يا كِرام‌

همچنانكه مرده‌ام من قبل موت‌

زان طرف آورده‌ام اين صيت‌[2] و صوت‌[3]

پس قيامت شو قيامت را ببين‌

ديدن هر چيز را شرط است اين‌

تا نگردى اين ندانيّش تمام‌

خواه كان انوار باشد يا ظلام‌

عقل گردى عقل را دانى كمال‌

عشق گردى عشق را بينى جمال‌

نار گردى نار را دانى يقين‌

نور گردى هم بدانى آن و اين‌

گفتمى برهان بر اين دعوت مُبين‌

گر بدى ادراك اندر خورد اين‌

هست انجير اين طرف بسيار خوار

گر رسد مرغى قُنُق‌[4] انجيرخوار

در همه عالم اگر مرد و زنند

دم به دم در نزع و اندر مردنند

اين سخنها را وصيّتها شِمَر

كه پدر گويد در آن دم با پسر

تا برُويد رحمت و غيرت بدين‌

تا ببرّد بيخ بغض و رَشك و كين‌