تو بدان نيّت نِگَر در أقربا

تا ز نزع او بسوزد دل ترا

كُلُّ ءَاتٍ ءَاتٍ آنرا نقد دان‌

دوست را در نزع و اندر فقد دان‌

ور غرضها زين نظر گردد حجيب‌

اين نظرها را برون افكن ز جيب‌

در نياز خشك و بر عجزى مايست‌

زانكه با عاجز گزيده معجزيست‌

عجز زنجيريست زنجيرت نهاد

چشم در زنجير نه بايد گشاد

پس تضرّع كن كه اى هادىّ زيست‌

باز بودم پشّه گشتم اين ز چيست‌

سخت‌تر افشرده‌ام در سر قدم‌

كه لَفى خُسْرم ز قهرت دم به دم‌

از نصيحتهاى تو كر بوده‌ام‌

بت شكن دعوىّ و بتگر بوده‌ام‌

ياد صُنعَت فرض تر، يا ياد مرگ‌

مرگ مانند خزان، تو أصل برگ‌

سالها اين مرگ، طبلك ميزند

گوش تو بيگاه، جنبش ميكند

گويد اندر نزعِ جان از آه مرگ‌

اين زمان كردت ز خود آگاه مرگ‌

اين گلوى مرگ از نعره گرفت‌

طبل او بشكافت از ضربِ شگفت‌

در دقايق خويش را در تافتى‌

رمزِ مردن اين زمان دريافتى‌

روز عاشورا همه اهل حَلَب‌

باب أنطاكيّه‌[1] اندر تا به شب‌

گرد آيد مرد و زن جمعى عظيم‌

ز ماتم آن خاندان دارد مقيم‌

تا به شب نوحه كنند اندر بُكا

شيعه عاشورا براى كربلا

بشمرند آن ظلمها و امتهان‌[2]

كز يزيد و شمر ديد آن خاندان‌

از غريو و ناله‌ها در سرگذشت‌

پُر همى گردد همه صحرا و دشت‌