179\*\*\* اى قصّه بهشت ز كويت حكايتى‌

شرح جمال حور ز رويت روايتى‌

أنفاس عيسى از لب لعلت لطيفه‌اى‌

آب خِضِر ز نوش لبانت كنايتى‌

كِىْ عِطرساى مجلس روحانيان شدى‌

گل را اگر نه بوى تو كردى رعايتى‌

هر پاره از دل من و از غصّه قصّه‌اى‌

هر سطرى از خصال تو وز رحمت آيتى‌

در آرزوى خاك درِ يار سوختم‌

ياد آور اى صبا كه نكردى حمايتى‌

اى دل به هرزه دانش و عمرت به باد

رفت صد مايه داشتىّ و نكردى كفايتى‌

بوى دل كباب من آفاق را گرفت‌

اين آتش درون بكند هم سرايتى‌

در آتش ار خيال رخش دست ميدهد

ساقى بيا كه نيست ز دوزخ شكايتى‌

دانى مراد حافظ ازين درد و غصّه چيست‌

از تو كرشمه‌اىّ و ز خسرو عنايتى [1]

\*\*\* حَديثُهُ أوْ حَديثٌ عَنْهُ يُطْرِبُنى‌

هَذا إذا غابَ أوْ هَذا إذا حَضَرا