«گفتار خود او و از او سخن گفتن، هر دو براى من بهجت آور است؛ اين در صورتى است كه او غائب باشد، و آن در صورتيكه حاضر باشد.

هر دو تاى از آنها در نزد من نيكوست و بدانها مسرور مى‌شوم، وليكن شيرين‌ترين آن دو گفتارى است كه با ديدارش موافق باشد

اللَهُمَّ صَلِّ وَ سَلِّمْ وَ زِدْ وَ بارِكْ عَلَى سَيِّدِ الْمُرْسَلينَ وَ خاتَمِ النَّبيّينَ مُحَمَّدٍ، وَ عَلَى أخيهِ وَ وَصيِّهِ وَ صاحِبِ سِرِّهِ وَ لِوآئِهِ وَ وَزيرِهِ وَ وَلىِّ كُلِ‌

______________________________ [1] «ديوان ابن فارض مصرىّ» طبع بيروت (سنه 1384) ص‌

[2] «381 ديوان خواجه حافظ» طبع پژمان، ص 194، غزل‌