1- من مشاهده معنى و واقعيّت حُسن شما را ميكنم، و بنابراين خضوع من و تذلّل من در راه عشق و محبّت شما براى من لذّت بخش ميگردد.

2- و من اشتياق آمدن به منزلى را دارم كه شما در آن مى‌باشيد، و اگر شما نبوديد ذكر منزل و مسكنى ابداً مرا به اشتياق و هيجان در نمى‌آورد.

3- پس شكر و سپاس از آن خداوند است كه چه بسيار از شبها را با لذّت عشق و كاميابى تمام به پايان رسانيدم در حاليكه رقيب و حسود معارضِ با كار من از لذّت بر كنار بود و خبرى نداشت، و براى وى در اين مقام جائى نبود.

4- و غذاى بعد از شراب من هم باز شراب بود (شرابهاى پياپى). و محبوب من، نديم و انيس من بود. و پيوسته قدحهاى نشاط آفرين و مسرّت بخش محبّت ظاهر مى‌شد و خود را نشان ميداد.

5- و من بيش از آنكه منظور نظرم بود به مراد خودم نائل آمدم. پس چقدر طرب انگيز است اگر اين كار تمام شود و براى من ادامه پيدا كند.

6- مرا ملامت كننده من سرزنش ميكند؛ آنكه اصولًا معنى عشق و محبّت را نفهميده است. كجا ميتوان حال عاشق حزين و سرگشته و ديوانه را با حال آدم فارغ البال و بدون غم و غصّه قياس نمود؟!

7- بنابراين خواهش ميكنم كه اينك مرا با آنكه دعوى عشق او را دارم واگذارى؛ چرا كه حسود مُرد و رقيب پنهان شد در قرب و نزديكى وصال من. (و در اين حال بحمد الله و مَنِّه نه حسد حاسدان و سخن سخن چينان مزاحم ما مى‌شود، و نه تفتيش مفتّشان و مراقبت رقيبان‌

______________________________ [1] «). ديوان ابن فارض» طبع بيروت (سنه 1384) ص‌