بارى، جواهر نفيس و گرانبها را طفل نمى‌شناسد. خَرمُهره را از فيروزه برتر ميداند. طلاى مصنوعى را از طلاى واقعى چه بسا بهتر مى‌پسندد. شخص عامى و بى سواد به خطّ زيباى ميرعماد حسنى كه بر روى كاغذ نوشته است وقعى نمى‌نهد، امّا خطّ نازيبا و غلط و نادرستى را كه با آب طلا نوشته باشند ترجيح ميدهد و انتخاب ميكند.

امّا آن خط شناس كه به دقائق فنّ خطّ آگاه است، چه بسا يك صفحه از آن خطّ مير را به ميليونها تومان بخرد، و اين صفحات طلا و يا مطلّاى خطّ نازيبا را براى ذوب كردن و نابود ساختن به كوره بفرستد.

يك صفحه، يك تابلوى نقّاشى و ميناكارى را كه اسرار و دقائق اين فنّ در آن بكار برده شده است، آن دهاتى شلغم فروش چه ميداند؟ و چه ادراك ميكند؟! امّا آن استاد نقّاش و ميناكارى كه عمرى را در اين فنّ صرف نموده است ميداند كه چه كرامتها و اعجازى را در اين صفحه و تابلو اعمال نموده است. چه بسا آن دهاتى بعضى از تابلوهاى قرمز رنگ و بدون فنّ و إعمال صنعت را بر آن نقّاشى و ميناكارى ترجيح دهد، امّا استاد نقّاش و ميناكار ممكن است براى خريد يك صفحه از آن خانه و هستى و زندگى خويش را بفروشد.

در اينجاست كه كم كم معلوم ميشود حاج سيّد هاشم حدّاد چه كسى بوده است؟ با آنكه وَ الله و بالله براى خود من معلوم نشده است. يعنى آنچه در اين كتاب ارجمند سعى كردم تا جائيكه بتوانم- حال كه بناى معرّفى است بيشتر او را معرّفى كنم، و به ارباب سلوك و مشتاقان راه خدا و معرفتِ او چيز مهمترى را ارائه داده باشم؛ ولى مى‌بينم كه كُمَيت لنگ است، و سه ماه تمام است كه به نوشتن اين كتاب اهتمام تمام نموده‌ام و تمام كارهايم را در اين مدّت تعطيل و در غير اين موضوع قلمى بر روى صفحه‌اى نياورده‌ام، مع الوصف بنياد درون و نداى باطن فرياد ميزند