مَعْصِيَتِكَ، وَ بِفَضْلِكَ عَمَّنْ سِوَاكَ، يَا حَىُّ يَا قَيُّومُ!

فرمودند: درباره يكى از مردان خدا (شمس تبريزى) گفته‌اند كه: او در تمام مدّت عمرش فقط يك شعر گفته است‌

اينها مجموعه أدعيه و اشعارى بود كه ايشان در اين سفر ميخوانده‌اند. و امّا ادعيه ايشان بطور معمول آنچه را كه بنده از ايشان شنيده‌ام و ضبط نموده‌ام چند چيز است:

در سجده آخر نمازها ميخواندند:

إلَهِى عُبَيْدُكَ بِفِنَآئِكَ، مِسْكِينُكَ بِفِنَآئِكَ، فَقِيرُكَ بِفِنَآئِكَ، سَآئِلُكَ بِفِنَآئِكَ!

و حقير هم به متابعت ايشان، از آن به بعد در سَجَدات آخر صَلَوات اين دعاى نياز را ميخواندم.

ولى آنچه بخاطر داشتم در آن عبارت آخر: سَآئِلُكَ بِفِنَآئِكَ نبود. [1] يكبار كه در سجده بودم و ايشان شنيدند كه آنرا نخواندم، پس از نماز بطور مؤاخذه فرمودند: چرا سَآئِلُكَ بِفِنَآئِكَ را نگفتى؟! عرض كردم: ميگويم. و گفتم و مرتّباً مى‌گفتم.

سپس در ضمن مراجعه معلوم شد كه: در بعضى از روايات لفظ

سَآئِلُكَ‌

______________________________ [1] در «منتهى الامال» طبع رحلى علميّه إسلاميّه، ج 2، ص 8، در احوال حضرت إمام سجّاد 7، در فصل 3 در عبادت آنحضرت گويد:

و در كتاب «حديقة الشّيعة» است كه: طاووس يمانى گفت: نصف شبى داخل حِجر إسمعيل شدم، ديدم كه حضرت إمام زين العابدين 7 در سجده است و كلامى را تكرار ميكند. چون گوش كردم اين دعا بود:

إلَهى عُبَيْدُكَ بِفِنآئِكَ، مِسْكينُكَ بِفِنآئِكَ، فَقيرُكَ بِفِنآئِكَ.

و بعد از آن هر گونه بلا و ألمى و مرضى كه مرا پيش آمد، چون نماز كردم و سر به سجده نهادم اين كلمات را گفتم، مرا خلاصى و فرجى روى داد.

و فِنآء در لغت به معنى فضاى درِ خانه است. يعنى بنده تو و مسكين تو و محتاج تو، بر درگاه تو منتظر رحمت تو است و چشم عفو و احسان از تو دارد. هر كس اين كلمات را از روى اخلاص بگويد البتّه اثر ميكند و هر حاجت كه دارد بر مى‌آيد- انتهى.