و ميفرمودند: اين بيت در معنى و مفاد، نظير بيت ابن فارض است كه ميگويد

و از جمله اين ابيات را

اينها مجموعه اشعارى بود كه در طول اين سفر از مرحوم قاضى (ره) حكايت نمودند؛ و امّا اشعار و يا مطالبى را كه خودشان نقل كردند عبارت است از مطالب زير:

فرمودند درباره تعريف عشق ميگويد: جَليسٌ مُمَنِّعٌ، وَ صاحِبٌ مالِكٌ، مَذاهِبُهُ غامِضَةٌ، وَ أحْكامُهُ جاريَةٌ. يَمْلِكُ الأبْدَانَ وَ أرْواحَها، وَ الْقُلوبَ وَ خَواطِرَها، وَ الْعُقولَ وَ ألْبابَها؛ قَدْ اعْطِىَ عِنانَ طاعَتِها، وَ قُوَّةَ تَصْريفِها.

و ديگرى گويد: جَلَّ أنْ يَخْفَى، وَ دَقَّ أنْ يُرَى، فَهُوَ كامِنٌ كَكُمونِ النّارِ فى الْحَجَرِ؛ إنْ قَدَحْتَهُ أوْرَى، وَ إنْ تَرَكْتَهُ تَوارَى.

\*\*\*

______________________________ [1] «باقى بگذار براى من تخم چشمم را، به اميد آنكه روزى پيش از مردنم ببينم با آن، آن كس را كه تو را ديده است.» اين بيت از جمله غزلى است از ابن فارض كه اوّلش اين است‌

(ديوان ابن فارض، طبع دار بيروت- دار صادر، سنه 1382 هجريّه قمريّه، ص 156 تا ص‌