چون اين پاسخ دلالت بر ارجحيّت طهران داشت، در حاليكه يكسر موى بدنِ بنده هم راضى به بازگشت به طهران نبود؛ چون نجف را موطن اصلى و دائمى گرفته و براى اقامه مادام العمر بساط خود را گسترده، و خانه ملكى هم اخيراً ابتياع نموده‌ايم، و با چه خون دلها اينك قدرى آرام گرفته و با خيال جمع ميخواهيم بمانيم؛ آنقدر اين احتمال رجحان طهران برايم ناگوار و سخت است كه از كوفتن كوهها بر سرم سنگين‌تر است؛ و از طرفى طهران: وطن و زادگاه ما، جائى است كه من از آنجا فرار كرده‌ام، و تمام ما يملك را فروخته و أثاث البيت را حتّى طناب رخت پهن كنى را جمع كرده و بسته و به آستان مولى الموالى روى آورده‌ام؛ و بطورى هستم كه اگر خواب طهران را در شب ببينم ناراحت مى‌شوم، و چون از خواب مى‌پرم ميگويم: الحَمد لِلّه خواب بود و بيدارى نبود؛ حقير فوراً تصميم به مراجعت به طهران گرفتم و پس از ماه صفر، به آستان ملائك پاسبان نجف اشرف مشرّف شده و مدّت قريب سه ماه طول كشيد تا منزل به فروش رفت، و به طهران مراجعت و باب مراوده و مكاتبه و ملاقاتهاى متناوب تقريباً دو تا سه ماه يك مرتبه، و اطاعت تامّ و تمام از دستورات آية الله انصارى برقرار بود. و الحقّ ايشان كه آيتى بزرگ از آيات الهيّه بود، از هر گونه كمك و مساعدتى دريغ نمى‌فرمود بلكه با كمال خلوص به واردين راه ميداد و پذيرائى مى‌نمود.

در پايان همان سال با برخى از دوستان سلوكى براى فريضه حجّ مشرّف، و از راه عراق رفت و بازگشت مجموعاً دو ماه بطول انجاميد. و در كربلاى معلّى كراراً و مراراً حضرت آقاى حدّاد را زيارت و از حالات و معنويّاتشان بهرمند مى‌شدم؛ و در پايان، ايشان براى بدرقه به كاظمين مشرّف، و با هم به زيارت ائمّه عسكريَّين عليهما السّلام به سامرّاء، و پس از آن در خدمت ايشان به كاظمين آمده و پس از مراسم توديع به صوب ايران بازگشتيم.