مستقيماً يك سفر به همدان نموده و چهارده شب بر ايشان وارد و در منزل ايشان در خيابان سنگ شير ميهمان بودم، كه از جمله ميهمانان وارد بر ايشان از داخل ايران آية الله حاج سيّد عبد الحسين دستغيب و آية الله حاج شيخ حسنعلى نجابت و حجّة الإسلام آقاى حاج شيخ حسن نمكى پهلوانى طهرانى بودند.

مدّت آن سفر مجموعاً بيست و شش روز طول كشيد. چون مقيّد و ملتزم بودم كه بدون زيارت أعتاب عاليات از عراق خارج نشوم، لهذا يك شب در كربلا و دو شب در كاظمين و چهار شب در سامرّا در منزل دائى زاده ارجمند: مرحوم حضرت آية الله حاج شيخ ميرزا نجم الدّين شريف عسكرى رضوانُ الله عليه، و در مراجعت يك شب هم در باختران (كرمانشاه) بجهت تحصيل رَواديد و ويزاى عراقى ماندم. بنابراين مجموع سفر بدين مقدار بالغ شد. و به طهران هم نيامدم، چون به دروس لطمه ميخورد و اين اوقات مسافرت طورى انتخاب شد كه از نيمه ماه صفر تا اوائل ماه ربيع كه دروس تعطيل بود اتّفاق افتاد.

حضرت آقاى انصارى فوق العاده مرد كامل و شايسته و منوّر به نور توحيد بود، و به حقير هم بسيار محبّت و بزرگوارى و كرامت داشت. حقير چون پيام حضرت آقاى حدّاد را رساندم و كسب مصلحت نمودم كه براى معنويّت و سلوك عرفانى من كدام بهتر است؟ ايران يا نجف اشرف؟! فرمودند: بعداً جواب ميدهم.

بناى توقّف حقير در طهران و ارتباط عميق با آية الله انصارى (قدّه)

پس از يك شبانه روز، در حضور جمعى از أحبّه و أعزّه، حقير سؤال نمودم: جواب چه شد؟!

فرمودند: نجف خوب است، طهران هم خوب است، ولى اگر نجف بمانى آنچه كسب ميكنى همه‌اش براى خودت؛ و اگر طهران بمانى در آنچه به دست مى‌آورى شركت مى‌كنيم!