و چنين نيز ميگويند كه: طريقه اعتدال در توحيد اين است‌

\*\*\*

\*\*\*

هر يك از اين اطلاقات، به اعتبارى است از تشبيه و تنزيه، و جمع و تفصيل، و نظر به بعضى از حيثيّات نه به جميع حيثيّات. و لهذا در كلام ايشان تناقض نما بسيار است، كَما لا يَخْفَى عَلَى الْمُتَتَبِّعِ لِكَلامِهِمْ وَ الْمُتَفَطِّنِ لِمَرامِهِمْ. و از آن جمله است اين نظم مرغوب كه به بعضى از موحّدان عالى منسوب است: شعر

اللَهُمَّ أنْتَ السَّلامُ وَ مِنْكَ السَّلامُ وَ إلَيْكَ يَرْجِعُ السَّلامُ!

يافِعى در «ارشاد» گويد كه: شيخ عزّالدّين عبد السّلام دِمَشقىّ گفتى: شيخ زنديق است. روزى بعضى ياران او گفتند: ما ميخواهيم قطب را ببينيم. او اشارت به شيخ كرد. گفتند: تو طعن در او ميكنى! گفت: آن براى نگاهداشتن ظاهر شرعى است‌