آنچه بنده از جميع اشكالاتى كه بر او شده است، و أعلام و بزرگان همچون خود مصنّف و والد محترمشان و مولى إسمعيل خواجوئى و علاء الدّوله سمنانى و آقا محمّد على كرمانشاهى بهبهانى و أمثالهم به وى نموده‌اند بدست آورده‌ام، منشأ و ريشه‌اش قول اوست به «وحدت وجود»، كه اگر درست فهميده نشود و حقيقت و مراد از آن بدست نيايد و به لفظ و عبارت تنها اكتفا گردد، آرى مستلزم اين اشكالات بلكه بيش از اينها هست؛ امّا و لَعَمْرُ الْحَبيب مقصد و مقصود او از وحدت، اين معنى بسيط و زير پا افتاده نيست، وحدت به معنى اتّحاد و حلول ذات خالق با مخلوق نيست؛ وحدت به معنى عينيّت ذات لا يتناهى و ما لا اسم له و لا رسم له با اين وجودات متعيّنه كثيفه متقيّده و محدوده به هزاران عيب و علّت نيست‌