بقّال و عطّار و خاكروبه برِ سنّى نشو و نما يافته‌اند. مدرسه و مكتبشان سنّى بوده و كتابخانه و كتابهايشان مملوّ از كتب عامّه بوده و حتّى يك جلد كتاب شيعه در تمام شهر ايشان يافت نمى‌شده است.

ولى چون روز بروز در راه سير و تعالى قدم زدند، و با ديده انصاف و قلب پاك به جهان شريعت نگريستند، كم كم بالشُّهود و الوجدان حقائق را دريافتند، و پرده تعصّب و حميّت جاهلى را دريدند، و از مخلِصين موحّدين و از فدويّين شيعيان در محبّت به أمير المؤمنين 7 شدند. غاية الامر اسم شيعه و ابراز بغض و عداوت با خلفاى غاصب نه تنها براى آنها در آن زمان محال بود، امروز هم شما مى‌بينيد در بسيارى از كشورهاى سنّى نشين مطلب از اين قرار است.

امروز هم در هر گوشه از مدينه: خانه رسول الله و بيت فاطمه و محلّ گسترش جهاد و علوم أمير المؤمنين عليهم السّلام، اگر كسى در اذان خود و يا غير اذان علناً بگويد: أَشْهَدُ أَنَّ عَلِيًّا أَمِيرُالْمُؤْمِنِينَ وَ وَلِىُّ اللَهِ خونش را ميريزند، و قبائل و طوائف خونش و گوشتش را براى تبرّك مى‌برند، و نمى‌گذارند جسد او باقى بماند تا آنكه وى را دفن كنند؛ ولى اگر يك ساعت تمام از عائشه تمجيد و تعريف كند- با آن سوابق شوم و تاريخ سياه او- دور او جمع مى‌شوند و نُقل مى‌پاشند و هلهله مى‌كنند.

بنابراين، آنچه را كه اين بزرگان در كتب خود آورده‌اند، بر ما واجب نيست كه بدون چون و چرا بپذيريم، بلكه بايد با عقل و سنّت صحيحه و گفتار ائمّه حقّه تطبيق كنيم. آنچه را كه درست است مى‌پذيريم و استفاده مى‌كنيم، و اگر أحياناً در كتابهايشان چيزى نادرست به نظر آمد قبول نمى‌نمائيم، و آنرا حمل بر تقيّه و أمثالها مى‌كنيم؛ همانطور كه دأب و دَيْدن ما در جميع كتب حتّى كتب شيعه از اين قرار است.