قتل و سوختن مى‌اندازند؛ تا آنكه خود بهاء الدّين نَقْشْبَند را كه «شيخى» را به خيال و تزوير به خود بسته وَلىّ خدا ميگويند، و استمداد بركات از باطن تيره او ميجويند.

و مؤيّد اينست آنكه: أبو بكر بيهقى در كتابى كه در مناقب شافعى تأليف كرده آورده كه به امام شافعى گفتند كه: جماعتى صبر نمى‌كنند بر شنيدن صفتى يا فضيلتى كه تو ذكر ميكنى در شأن اهل البيت، و هرگاه شنيدند كه كسى از اين مقوله چيزى ذكر ميكند ميگويند: تجاوز كنيد از اين، كه اين حديث روافض است. امام شافعى در آنوقت اين ابيات انشاء نمود: شِعرٌ

(1- چون در محفلى و مجلسى، ما علىّ را و دو فرزندش را و فاطمه پاك و عاليمقام را به نيكى ياد كنيم،

2- گفته مى‌شود: اى قوم! از اين مطلب بگذريد؛ چرا كه اين گفتار از حديث مردم رافضى مذهب است.

3- من در پيشگاه خداوندِ مسلِّط و مسَيطِر بر امور، بيزارى خود را اعلام ميكنم از جماعتى كه خروج از دين را محبّت فاطمه و منتسبين به فاطمه ميدانند).

عامّه كسى را كه مُتعه كند مى‌كشند، ولى اگر زنا كند او را رها مى‌كنند

و مؤيّد اينست آنكه: اگر كسى در بلاد ايشان به زنا و لواط كه در هيچ شريعتى حلال نبوده، مبادرت نمايد متعرّض نمى‌شوند؛ و اگر اقدام به نكاح متعه نمايد كه خدا و رسول آنرا حلال كرده و عُمَر خِلافًا عَلَى اللَهِ و رَسولِه حكم به حرمت آن نموده، بواسطه آنكه فعل آن نزد ايشان علامت رفض تابعيّت خدا و رسول و اهل البيت است در كشتن آن سعى مى‌نمايند.