أَنْ تَكُونَ مِنِّى بِمَنْزِلَةِ هَرونَ مِنْ مُوسَى إلَّا أَنَّهُ لَا نَبِىَّ بَعْدِى؟!

( «اى رسول خدا! منافقين چنين گمان دارند كه: تو كه مرا بجاى گذاشتى، از روى آن بود كه مورد غضب و نفرت تو واقع شدم، و تحمّل من براى تو سنگين بود!

رسول خدا به او گفت: اى برادرم به سوى منزلت برگرد! چرا كه مدينه را نشايد مگر آنكه يا من و يا تو در آن بايد بوده باشد. بنابراين تو جانشين و خليفه من مى‌باشى در اهل بيت من، و در خانه هجرت من، و در جائيكه قوّت آن به منزله قوس كمان من است. آيا تو راضى ندارى كه نسبتت با من، مِثل منزله هرون باشد با موسى به جز آنكه پيامبرى پس از من نيست؟!»)

بالجمله، روساى علماى اماميّه رضوانُ الله عليهم أجمعين از اين حديث شريف بر خلافت آن حضرت برهان قاطعى استخراج نموده، گويند: تمامى منزلتهاى هرونى به قرينه عموم مَنْزِلَه و وجود استثناء نبوّت، به مقتضاى اين حديث متواتر، براى حضرت أمير ثابت است؛ و منجمله آن منزلتها، خلافت وى بوده براى حضرت موسى. پس حضرت أمير نيز از روى ميزان عمومى اين حديث داراى خلافت بلافصل محمّدى باشد كَما فى هَرونَ لِموسَى.

تا آنكه فرمايد: چون اين مقدّمات معلوم شد گوئيم: از آنجائيكه شيخ عارف را هواى تشيّع بر سر بوده، از اين عبارت دو گونه بشارت از حديث منزلة داده:

يكى آنكه: ايهامى در ظاهر عبارت نصب نموده، بطوريكه ممكن است از ظاهر عبارت بطور ايهام چنين قصد شود كه: حكمت طائفه اماميّه، در كَلِمه هَرونيّه است كه حديث منزلة و لفظ اخْلُفْنِى باشد.

و ديگر آنكه: به جهت مخالفت علماى جماعت از انكار خلافت هرونى كه عقيده آن جماعت است استكشاف نموده، مقام هرونى را صريحاً با لفظ