ايشان را نَسْيًا مَنْسيًّا نموده و به خاك نسيان بسپاريم، در آنصورت با ضرر و خطر عظيمى مواجه شده‌ايم. چرا كه نيمى بلكه نيم بيشترى بلكه اصل وجود و حيات خودمان را كه روح است و واقعيّت بينى و حقيقت انديشى است، فراموش نموده‌ايم؛ در حاليكه مسلك ما در اسلام چيز دگرى است. اسلام به ما روح واقع بينى و رَفْضِ وهميّات و تخيّلات و امور اعتباريّه و بدون اساس را تعليم ميدهد؛ زندگى ما را توأم با نماز و روزه و عبادت و عبوديّت نموده است.

ما وقتى به اسلام واقعى نزديك مى‌شويم كه فرهنگمان نزديك شود، روح واقع نگرى و اصالت بينى و باطل زدائى مان نزديك شود؛ و گرنه اگر خود را مسلمان بدانيم و بخوانيم وليكن سلوك و مسلك ما همان سلوك و مسلك غافلان و دنياپرستان باشد و در منهج و منهاج از همان رويّه و سيره كفّار تبعيّت كنيم، بهره‌اى از اسلام جز لفظ و عبارتى نخواهيم داشت.

بارى، نگاه داشتن روح علم و تقوى و پاسدارى از حقيقت حكمت و عرفان، نگهدارى از آثار و قبور علماء متّقى و پاسدارى از قبور و نام و نشان حكماء و عرفاء بالله است. و اگر خداى ناخواسته بدين امر مهمّ كم اهمّيّتى گردد، منتظر عذاب خدا بايد بوده باشيم. خداوند وقتى بخواهد نقمتى را در قومى فرود بياورد، آثار رحمت و نام خود را و اولياى خود را از ميانشان برميدارد. اخيراً ديديم در فرمايشات حضرت امام علىّ بن موسى الرّضا 7 كه به زكريّا بن آدم فرمودند: اگر تو از شهر قم بيرون بروى، خداوند عذاب را بر اهل بيتت نازل مى‌نمايد، و وجود تو در ميان آنها مانع از فرود آمدن عقوبت خدا ميگردد، همچنانكه از بركت قبر موسى بن جعفر عليهما السّلام، عذاب را از اهل بغداد دفع نموده است. [1]

______________________________ [1] همين كتاب «روح مجرّد» ص 287 به نقل از كتاب «هديّة الزّائرين» مرحوم حاج شيخ عبّاس محدّث قمّى أعلى الله مقامه.