حقير در كيفيّت اضمحلال و نيستى سالك پس از فناى اسم در فناى ذات و أصل الوجود، و بالاخره از حقيقت و واقعيّت نُقْطَةُ الْوَحْدَة بَيْنَ قَوْسَىِ الاحَديَّةِ وَ الْواحِديَّة مطلب را گسترش دادم، و از كيفيّت حقيقت وحدت مقام ولايت كلّيّه ائمّه معصومين صلواتُ الله عليهم أجمعين با ذات أقدس خداوندى و كيفيّت هو هويّت آن پرسيدم.

آن مخدّره در اينجا گويا تمجمجى نموده، و در پاسخ و جواب، اضطراب مشهود بود. در اينجا باز حضرت آقا به بنده اشاره فرمودند: كوتاه بيا! بنده نيز بحث را دنبال ننمودم و تا همينجا قطع شد.

چون مخدّره ميدانست حضرت آقا زائرند و به عتبات عاليات برميگردند، به ايشان التماس دعا گفت و ايشان هم براى او توفيق و تأييد و حسن عاقبت و ترقّى در معارج و مدارج كمال را مسألت نموده، پس از آنكه درنگمان در آنجا حدود يك ساعت شد خداحافظى نموده بيرون آمديم.

نماز گزاردن در مساجد معروفه اصفهان، و زيارت اهل قبور در قبرستان تخت فولاد

از ظهر و عصر در منزل بجاى آورده مى‌شد، وليكن شبها نماز مغرب و عشاء را در يكى از مساجد معروف انجام ميدادند: يك شب در مسجد مرحوم سيّد، و يك شب در مسجد جامع، و يك شب در مسجد شاه سابق (امام خمينى) و يك شب در مسجد شيخ لطف الله. و پس از اداى نماز در آن دو مسجد اوّل بر سر مزار مرحوم سيّد و مرحومين مجلسيّين آمده و إعلاء روحشان را از خداوند متعال مسألت داشتند. صبحها پس از اداى نماز صبح در اوّل طلوع فجر صادق در منزل، براى زيارت اهل قبور به قبرستان تخت فولاد مى‌آمدند، و تمام مدّت بين الطّلوعين را در آنجا بودند؛ و چون قبرستان بسيار وسيع بود، هر روز فقط به ناحيه‌اى از نواحى آن مى‌پرداختند. يك روز در اطراف قبر مرحوم ميرفندرسكى، و يك‌