كند، بنابراين بنده با حضرت آقاى حاج شيخ عبّاس عازم نجف بوده و به طرف محلّ سيّارات نجف حركت نموديم.

سبب شهرت حضرت آقاى حاج سيّد هاشم به «حدّاد»

حقير در بين راه به ايشان عرض كردم: ميل داريد برويم و از آقا سيّد هاشم نعل بند ديدنى كنيم؟! (چون ايشان در آن زمان به حجّ بيت الله الحرام مشرّف نشده بود، و بواسطه آنكه شغلشان نعل سازى و نعل كوبى به پاى اسبان بود، به سيّد هاشم نعل بند در ميان رفقا شهرت داشت. بعداً يكى از مريدان ايشان كه در كربلا ساكن بود و حقّاً نسبت به ايشان ارادت داشت به نام حاج محمّد على خَلَف زاده كه شغلش كفّاشى بود، شنيديم كه از نزد خود اين شهرت را احتراماً به حدّاد يعنى آهنگر تغيير داده است؛ عليهذا رفقا هم از آن به بعد ايشان را حدّاد خواندند).

آية الله حاج شيخ عبّاس به نجف برگشتند و حقير خدمت حدّاد رسيدم‌

ايشان در جواب فرمودند: سابقاً دكّان نعل سازى ايشان در عَلْوَه (ميدان بار) جنب بلديّه و در وسط شهر و بسيار نزديك بود، و من آنجا را ميدانستم و ميرفتم، امّا اينك تغيير كرده است و بسيار دور است و من هم بلد نيستم؛ و علاوه لازم است كه زودتر به نجف برسم، فلهذا الان مجال ندارم، باشد براى وقتى ديگر!

عرض كردم: من الان عجله‌اى براى مراجعت ندارم. اجازه ميفرمائيد بمانم و ايشان را زيارت كنم؟!

فرمودند: خوب است، مانعى ندارد. لهذا حقير از ايشان خداحافظى نموده و برگشتم، و از نزديك عَلْوه و ميدان بار معروف كربلا نشانى جديد ايشان را جويا شدم، گفتند: در بيرون شهر، پشت شُرطه خانه، در اصْطَبل شرطه خانه دكّانى دارد و آنجا كار ميكند.

اوّلين بار تشرّف مصنّف به محضر حضرت حدّاد

حقير، خيابان عبّاسى را كه منتهى مى‌شود به شرطه خانه (نظميّه و شهربانى) پيمودم تا به آخر، و از آنجا اصطبل را جويا شدم، نشان دادند. وارد