1- تو خلعت وصال را بر من پوشانيدى كه پوشش آن پاك است؛ فلهذا تو حقّاً و حقيقةً سيّد و سالار همه عالميان هستى و سيّد و سالار من مى‌باشى.

2- در دل من انديشه‌ها و افكار متشتّت و گوناگون بود؛ امّا وقتى كه چشمم به رويت افتاد، تمام آن آراء و افكار در تو خلاصه و جمع شد.

3- آن كس كه لقمه در گلويش گير كند، با نوشيدن آب خود را علاج مى‌نمايد؛ امّا آن كس كه آب گلوگيرش شده است، خود را با چه چيز معالجه نمايد؟!

4- دلم از تقصير لغزشها و خطاهائى كه انجام داده‌ام غصّه دار است. و

______________________________ [1] در «ريحانة الادب» ج 2، ص 62 بيت دوّم و ششم و هفتم از اين ابيات را از منصور حلّاج آورده است؛ و تمام آنرا در «مكاتيب» گرامى اصفهانى ضمن نقل داستان مفصّل كنيزك عاشق خدا به نام تحفه و ملاقات سرىّ سقطى با او در بيمارستان، به طرز جالب و انشاء دلنشين آورده است.

علّامه حاج شيخ آقا بزرگ طهرانى در كتاب «الذّريعة» ج 22، ص 140 به شماره 6420 «مكاتيب» گرامى اصفهانى را ذكر كرده‌اند. و در ج 9، ص 929 به شماره 6117 ديوان او را ذكر نموده‌اند و اضافه كرده‌اند كه اسم او أبو القاسم خان بوده است و به دهلى مسافرت كرد و در آنجا وفات يافت. او در لسان عامّه معروف به «آقا بابا» مى‌باشد.