1- اى گروه آدميان! من مجنون و ديوانه نشده‌ام؛ وليكن من مست محبّت اويم در حاليكه دلم هشيار است.

2- آيا شما دو دست مرا در غُلّ نموده‌ايد بدون آنكه جرم و گناهى مرتكب شده باشم غير از آنكه من در محبّت و عشق سوزان وى آشكارا شده‌ام و مشهور و شهره گشته‌ام، و بواطن و اسرار مخفيّه محبّتم را ظاهر ساخته‌ام؟!

3- من مفتون و گرفتار محبّت دوستى و محبوبى شده‌ام كه ابداً توانِ آنرا ندارم تا از دَرش به جاى ديگر تحوّل پيدا نمايم.

4- بنابراين آنچه را كه شما براى من مصلحت مى‌پنداريد، فساد من است؛ و آنچه را كه براى من مفسده به شمار مى‌آوريد صلاح حال من است.

5- گناه و معصيتى ننموده است آنكه خداى مولى الموالى را دوست داشته باشد، و وى را براى محبّت و همنشينى خود اتّخاذ نموده باشد.

أنبياء و اولياء چون از كأس وصال نوشيده‌اند، زبان حالشان پيوسته به اين ابيات مترنّم است‌

______________________________ [1] «نفحات الانس» جامى، ص 623؛ و «مستطرف» ابشيهى، باب 31، ص 122، در ضمن نقل داستان تحفه‌