«و بندگانى كه به خداوند رحمن نسبت دارند، كسانى ميباشند كه در روى زمين به نرمى و آرامى و سبكى راه ميروند، و در وقتيكه مردمان جاهل با ايشان مخاطبه و مواجهه داشته باشند، با مسالمت و سلامتى در ميگذرند.»

تا ميرسد به اينجا كه ميفرمايد:

وَ الَّذِينَ لا يَشْهَدُونَ الزُّورَ وَ إِذا مَرُّوا بِاللَّغْوِ مَرُّوا كِراماً.[1]

«و كسانى ميباشند كه در محلّهاى باطل و ناحقّ حضور بهم نميرسانند. و چون عبور و مرورشان به امر لغو و بيهوده و غلط بيفتد، بزرگوارانه و كريمانه عبور و مرور مى‌كنند.»

ما در قرآن مجيد داريم كه: لَنْ تَنالُوا الْبِرَّ حَتَّى تُنْفِقُوا مِمَّا تُحِبُّونَ‌.[2]

«شما هيچگاه به نيكى و خوبى نخواهيد رسيد مگر آن وقتيكه از آنچه را كه دوست ميداريد، در سبيل وصول بدان نيكى انفاق كنيد!» رسيدن به لقاى أحديّت و مشاهده جمال و جلال أزلى كه بهترين اقسام بِرّ و نيكوئى است، البتّه و البتّه ميسور نخواهد شد مگر آنكه در راه وصول بدين هدف أعلى و مقصد أسنى، سالك راه خدا از آنچه را كه دوست دارد صرف نظر كند و انفاق نمايد.

دعوا كردن و شتم و ناسزا دادنِ ناسزاگو و شَتّام و سَبّاب، از غرائز طبيعى انسان است. طبعاً هر كس ميخواهد حقّ خود را اثبات كند، و در مقام سزا و پاداش دشنام دهنده بر آيد؛ وليكن اين خواستها همه ناشى از ميول نفسانيّه است، و تا انسان از ميل نفس و آثار نفس نگذرد به ماوراء نفس نخواهد رسيد. تجرّد از هوى و هوس، تجرّد از ميول نفسانيّه است؛ و با اصرار و ابرام در مشتهيات نفسانيّه و لذائذ طبيعيّه و انغمار در شهوات حيوانيّه و أوهام شيطانيّه و غضب‌هاى سَبُعيّه، محال است انسان به مقام تجرّد برسد

[1] -

. آيه 72، از سوره 25: الفرقان

[2] - صدر آيه 92، از سوره 3: ءَال عمران