آزار و اذيّتهاى قولى و فعلى مادر زن مرحوم حدّاد كه بيشتر بجهت فقر ايشان بوده است‌

پدر عيال ايشان: حسين أبو عَمْشَه بسيار به ايشان علاقمند بود، ولى مادر عيال ايشان بر عكس، ايشان را نه تنها دوست نداشت بلكه از انواع و اقسام آزارهاى قولى و اذيّتهاى فعلى آنچه از دستش مى‌آمد دريغ نمى‌نمود؛ و زنى قوىّ البُنيَه، و بَذىّ اللسان، و از قبيله جَنابى‌هاى عرب، و زنى شجاع و دلدار بود بطوريكه از ترس وى شبها مردى حقّ نداشت از نزديك منزل وى عبور كند؛ و براى حفظ عائله و دخترانش تا اين حدّ ايستادگى داشت. و احياناً اگر كسى عبور ميكرد، خودش به تنهائى مى‌آمد و حساب آن عابر را ميرسيد.

ميفرمودند: در ميان اطاق آنها و اطاق ما در اين طرف، گونى‌هاى برنج عنبر بو و حلب‌هاى روغن به روى هم چيده بود؛ و نه تنها از آنها به ما نميدادند، بلكه اين مادر زن كه نامش نَجيبه بود، تعمّد داشت بر اينكه مرا در شدّت و عُسرت ببيند و گوئى كيف ميكرد. ما با عيالمان لحاف و تشك نداشتيم، و بعضى اوقات در مواقع سرما نيمى از زيلو را به روى خود بر ميگردانديم.

و با اينكه مرتّباً دنبال كار هم ميرفتم ولى كثرت مراجعين از فقرا و مشتريهاى بسيار كه مرا شناخته بودند و جنس را نسيه مى‌بردند و بعضاً وجه آنرا هم نميدادند و مخارج شاگرد كه هر چه ميخواست بر ميداشت، ديگر پولى براى من باقى نمى‌گذارد مگر غالباً 100 فلس يا 50 فلس كه فقط براى نان و نفت و لوله چراغ و أمثالها بود؛ و ماهها مى‌گذشت و ما قادر نبوديم براى عائله خود در اين طرف قدرى گوشت تهيّه كنيم.

و عمده علّت ناراحتى اين زن با من قضيّه فقر بود كه به نظر وى بسيار زشت مى‌نمود؛ و با اين وضعى كه ملاحظه مى‌نمود و مى‌بايد مساعدتى كند، و در نهايت تمكّن و ثروت هم بودند، بر عكس سعى ميكرد تا چيزى از ما را فاسد