ز نو هر لحظه ايمان تازه گردان‌

مسلمان شو مسلمان شو مسلمان‌

بسى ايمان بود كان كفر زايد

نه كفر است آن كزو ايمان فزايد

ريا و سُمْعَه و ناموس بگذار

بيفكن خرقه و بر بند زنّار

چو پير ما شو اندر كفر فردى‌

اگر مَردى بده دل را به مَردى‌

مجرّد شو ز هر اقرار و انكار

به ترسازاده‌اى ده دل به يكبار

يكى پيمانه پر كرد و به من داد

كه از آب وى آتش در من افتاد

كنون گفت از مى بى رنگ و بى بو

نقوش تخته هستى فرو شو

چه آشاميدم آن پيمانه را پاك‌

در افتادم ز مستى بر سر خاك‌

كنون نه نيستم در خود نه هستم‌

نه هشيارم نه مخمورم نه مستم‌

گهى چون چشم او دارم سرى خَوش‌

گهى چون زلف او باشم مُشَوَّش‌

گهى از خون خود در گلخنم من‌

گهى از روى او در گلشنم من‌[1]