اگر شهوت نبودى در ميانه‌

نَسَبها جمله ميگشتى فَسانه‌

چه شهوت در ميانه كارگر شد

يكى مادر شد آن ديگر پدر شد

نمى‌گويم كه مادر يا پدر كيست؟

كه با ايشان به حرمت بايدت زيست‌

نهاده ناقصى را نام خواهر

حسودى را لقب‌

وز ايشان حاصلى جز درد و غم نيست‌

رفيقانى كه با تو در طريقند

پى هزل اى برادر هم رفيقند

به كوى جِدّ اگر يك دم نشينى‌

از ايشان من چه گويم تا چه بينى‌

همه افسانه و افسون و بند است‌

به جان خواجه كاينها ريشخند است‌

به مردى وارهان خود را چه مردان‌

وليكن حقّ كس ضايع مگردان‌

ز شرع ار يك دقيقه مانْد مُهمَل‌

شوى در هر دو كون از دين معطّل‌

حقوق شرع را زنهار مگذار

وليكن خويشتن را هم نگهدار

ز سو زن‌[1] نيست الّا مايه غم‌

به جا بگذار چون عيسىِّ مريم‌

حنيفى شو ز قيد هر مذاهب‌

درآ در دَيرِ دين مانند راهب‌

ترا تا در نظر اغيار و غير است‌

اگر در مسجدى آن عين دير است‌

چو برخيزد ز پيشت كسوت غير

شود بهر تو مسجد صورت دير

نميدانم به هر جائى كه هستى‌

خلاف نفس كافر كن كه رستى‌

بت و زُنّار و ترسائىّ و ناقوس‌

إشارت شد همه با ترك ناموس‌

اگر خواهى كه گردى بنده خاص‌

مُهيّا شو براى صدق و اخلاص‌

برو خود را ز راه خويش برگير

به هر يك لحظه ايمان دگر گير

به باطن نفس ما چون هست كافر

مشو راضى بدين اسلام ظاهر