435) شيرازى از شيراز، و رفقاى اصفهانى از اصفهان، و رفقاى همدانى از همدان، و دوستان قمّى از قم، همگى به طهران آمدند؛ و هر روز تا شب از محضرشان بهرمند بودند. و إنصافاً مجالس گرم و توحيدى غريبى بود كه آثار توحيد در سيماى حضّار منعكس مى‌شد

شرح توقّف دو ماهه آقا حاج سيّد هاشم در ايران‌

حضرت آقا غالباً ساكت بودند، مگر مستقيماً كسى از ايشان چيزى را سؤال نمايد، كه هميشه جوابشان مختصر و موجز و مفيد بود. موقع ظهر نماز را بجاى مى‌آوردند، و در تمام اوقات ايشان امام بودند، به استثناى بعضى اوقاتيكه شخص غريبى احياناً در مجلس بود كه در اينصورت به بنده ميفرمودند تا امامت نمايم؛ زيرا ايشان در حفظ ظواهر شرع بقدرى دقيق بودند كه محال مى‌نمود از نظرشان چيزى فوت گردد. و پس از نماز، طعام داده مى‌شد، و برخى از رفقا براى استراحت به سرداب زير ميرفتند، و برخى در همان اطاق با آقا استراحت مى‌نمودند. گرچه درها از دو طرف پيوسته باز بود، ولى چون موسم تابستان بود و هوا گرم، و كولر و پانكه هم در منزل نداشتيم و يخچال هم نبود، فلهذا از جهت گرما، به ايشان شايد سخت گذشته باشد. ولى سيّد هاشمى كه يك عمر پاى كوره آهنگرى، در هواى گرم كربلا آهن تافته را كوبيده است، و خود كوره را برافروخته است، كجا بدين مسائل اهمّيّت ميدهد؛ بخصوص كه طبيعت آن بزرگ مرد به قدرى عفيف و نجيب بود كه در شديدترين مشكلات نفسى و روحى محال بود لب بگشايد و از درونش كسى مطّلع گردد؛ و درباره اين خصوصيّتِ ايشان قضايا و حكاياتى دارم كه اگر بخواهم بيان كنم از وضع اين رساله بيرون مى‌روم، فلهذا بدين مقدار اجمالًا قناعت شد.

عصرها نيز جمعى به محضرشان ميرسيدند، ولى فرموده بودند كه شبها مجال ملاقات ندارند. فلهذا بعد از نماز مغرب و عشاء و بلافاصله خوردن قدرى شام، مجلس تعطيل مى‌شد، و ايشان با امّ مهدى براى استراحت به بام‌