احمديّه دولاب نزول كرامت ميفرمايند.[1]

بدواً با پاى برهنه تمام منزل و اطاقها را يك به يك سر ميزنند، و سپس به بام آمده، آنجا را هم قدم ميزنند، حتّى داخل در اطاق بام، و داخل در مستراح حياط هم ميروند، و ميفرمايند: اين منزل روحانيّت به خصوص دارد؛ و براى درنگ و توقّف بسيار خوب است.

ما محلّ پذيرائى ايشان را در اطاق بيرونى كه داراى درى جداگانه است قرار داديم، و مخدّره عليّه عاليه: امّ مهدىّ در اندرون با اهل بيت و سائر عائله بودند.

فقط شبها پس از نماز مغرب و عشاء و صرف شام با جميع رفقائى كه حضور داشتند در بيرونى؛ بدون معطّلى و درنگ، محلّ استراحتشان را با امّ مهدىّ در بالاى بام وسيع كه از هر طرف محجّر بوده و ديوار داشت و مُشرف نداشت قرار داديم.

جميع رفقاى خاصّ و دوستان سلوكى ما در طهران، هر روزه از صبح به خدمتشان بودند؛ و رفقاى شيرازى همچون آية الله حاج شيخ حسنعلى نجابت با تمام شاگردانش و آية الله حاج شيخ صدر الدّين حائرى و آقا حاج سيّد عبد الله فاطمى‌

[1] - و چقدر مناسب بى‌مايگى و انحطاط ما، و علوّ مقام و كرامت نفس و مَجْد روح ايشان بود اين غزل خواجه أعلى الله مقامَه در آن حال: